Ciechocinek roku pańskiego 2004, czerwiec jak mogę dodać. Pojechałem do owej miejscowości w celu podleczenia się. W tym czasie byłem bardzo szybki, raptowny i jak coś było nie tak to postępowałem jak saperzy szturmowi którymi zresztą się fascynowałem wtedy. Tak więc pojechałem, wróciłem. W między czasie byłem trochę w sanatorium. W całej tej wyprawie do Ciechocinka faktem najciekawszym, najbardziej intrygującym, tragicznym, trochę zabawnym, zabójczym czy też wstrząsającym jest to że niecałe 2 miesiące później walczyłem o życie w szpitalu na Szaserów w Warszawie. Tak więc myślę że nikt nie zna dnia ani godziny. Myślę też że pewne zachowania sprzyjają losowi, są i takie które mu przeszkadzają, są i takie które bardzo szkodzą. Wie to ten tylko który kiedyś stał notorycznie na krawędzi, notorycznie sprawdzał swoje szczęście , próbował jak są obsadzone granice, skrajność czegoś nie była mu obca, cały czas chodził po skraju, w końcu wyczerpał swój limit szczęścia. Jednak nie do końca bo po 3 miesiącach wrócił do żywych. To nic że straszliwie pokaleczony, żywy, to jest najlepsze, najbardziej trafne rozwiązanie całej tej zagadki.
Zdjęcia robiłem super jak na 2004 rok aparatem cyfrowym marki HP, 3 coma 2 mega pixela, jak na owe czasy bardzo dobrym. Miałem wtedy kartę pamięci 128 mega! Co starczyło na 50 zdjęć w jakiejś sensownej jakości. Więc widać wyraźnie postęp w tej dziedzinie. Dobrze teraz zapodam test z wikipedii aby czytelnicy nie byli zawiedzeni =]
Ciechocinek – miasto w Polsce położone w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie aleksandrowskim, na Kujawach.
Charakterystyka
W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa włocławskiego. Miasto położone jest w Kotlinie Toruńskiej, w szerokiej dolinie Wisły, na lewym brzegu rzeki.
Ciechocinek jest miastem o charakterze uzdrowiskowym. W mieście praktycznie nie ma przemysłu, znajdują się tu m.in. szpitale uzdrowiskowe, sanatoria, prewentorium, ośrodki wypoczynkowe (wczasowo-turystyczne), zakłady przyrodolecznicze, pijalnia wód mineralnych, hotele, restauracje, warzelnia soli. Część uzdrowiskowa bogata jest w zieleń parków, skwerów, kwietników i dywanów kwiatowych. Co roku przyjeżdża wielu kuracjuszy i turystów (52 tys. w 1980 r., 85 tys. w 1987 r.). Podstawą rozwoju są wody lecznicze: chlorkowo-sodowe, bromkowe, jodkowe, żelaziste, borowe, które pochodzą z licznych na tym terenie źródeł solankowych. Leczy się tutaj choroby narządów ruchu, reumatyczne, ortopedyczno-urazowe, kobiece, układu oddechowego, nerwowego i krążenia. W tym celu stosuje się wiele zabiegów m.in. kąpiele solankowe, jodobromowe, siarkowe, zawijania borowinowe, balneoterapie (fizykoterapia, inhalacja, irygacja, klimatoterapia, kuracja pitna), gimnastykę i masaże.
Dzięki bogactwu naturalnemu Ciechocinek stał się jedną z bardziej znanych miejscowości uzdrowiskowych w Polsce i Europie. Obecnie w mieście znajduje się kilkanaście zakładów lecznictwa uzdrowiskowego. Przykładem sanatorium uzdrowiskowego z własną bazą zabiegową, w której wykorzystuje się surowce naturalne jest Sanatorium ZNP.
W północnej części uzdrowiska znajduje się Park Zdrojowy, założony w latach 1875–1876 w stylu krajobrazowym z licznymi gatunkami drzew i krzewów (także egzotycznymi) jego projektantem i twórcą był Hipolit Cybulski. W parku rosną m.in. kłęk kanadyjski, korkowiec amurski, miłorząb dwuklapowy. Ciechocinek posiada również oryginalny rezerwat florystyczny – stanowisko słonorośli (m.in. soliród zielny, mlecznik nadmorski, aster solny) ujęte od 1962 roku w 1,88 ha rezerwatu Ciechocinek w pobliżu tężni III.
W okolicach Ciechocinka, ze względu na potrzebę ochrony jego specyficznego mikroklimatu, stworzono Obszar Chronionego Krajobrazu Niziny Ciechocińskiej o powierzchni 36814 ha.
Nazwa
Pochodzenie nazwy miejscowości nie jest jednoznaczne. Istnieje kilka teorii na ten temat:
Pierwsza wywodzi je od słowiańskiego imienia założyciela lub właściciela Ciechoty.
Druga od zdrobnienia nazwy starej wsi Ciechocin leżącej nad rzeką Drwęcą, której mieszkacy mieli się podobno osiedlić się na terenie obecnego uzdrowiska i nazwali swoje nowe osiedle od zdrobnienia rodzinnej wsi.
Istnieje również lokalna legenda o Ciechu i Cinie – zakochanych, którzy mieli dać nazwę miejscowości podobnie jak w przypadku warszawskiej legendy o Warsie i Sawie.
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1379 roku (Ciechocino). Nazwa Ciechocinek po raz pierwszy pojawiła się w 1520 roku.
Historia
Od średniowiecza do rozbiorów Polski
Na obszarze dzisiejszego Ciechocinka istniała niegdyś osada i gród kasztelański Słońsk, po raz pierwszy wymieniony w falsyfikacie mogileńskim z 1065 roku. Zakłada się, że początki Słońska jako prasłowiańskiego opola mogą sięgać VIII-IX wieku, a parafii słońskiej – wieków X-XI. Kasztelania słońska obejmowała tereny położone na prawym brzegu Wisły. Książę Konrad I mazowiecki utrzymywał w Słońsku warzelnie soli (I wzmianka 1235). Przypuszcza się, że duże powodzie XIII wieku, które niszczyły nisko położone części Płocka i Torunia przyczyniły się do zniszczenia Słońska.
Właścicielami Ciechocinka byli:
w XIV wieku Przedpełk ze Służewa herbu Pomian
po jego śmierci Oporowscy herbu Sulima
1489 do 1550 Siemikowscy herbu Oksza
1550 do ok. 1580 Sobiesierscy herbu Poraj
ok. 1580 Służewscy ze Służewa herbu Sulima
po śmierci Jana Służewskiego, wojewody brzesko-kujawskiego – Potuliccy herbu Grzymała od ok. 1639 do 1810 – Niemojewscy herbu Rola.
Istnienie folwarku w Ciechocinku jest poświadczone od roku 1670. Wcześniej Ciechocinek to mała osada bez folwarku. Napływ osadników holenderskich na przełomie XVI i XVII wieku oraz przejście wsi w ręce Niemojewskich stały się dla Ciechocinka i okolic ważnym momentem rozwoju – osuszano bagna, karczowano lasy, odwadniano zalewane tereny, zasiedlano nieużytki.
XVIII wiek to czas powiększania się Ciechocinka – dane z roku 1779 mówią o 50 mieszkańcach Słońska oraz 105 mieszkańcach Ciechocinka z Rozkoszem.
Pod obcą władzą – czasy rozbiorowe
Po I rozbiorze, kiedy Austria zagarnęła żupy solne w Wieliczce i Bochni, podjęto poszukiwania nadających się do eksploatacji źródeł solanki i największe odkryto właśnie w Ciechocinku. Na mocy „ustawy solnej” z 5 marca 1791 zamierzano wybudować warzelnię soli, lecz późniejsze burzliwe wydarzenia nie sprzyjały realizacji projektu. Do czasu rozbiorów Ciechocinek był w województwie inowrocławskim. Po 23 stycznia 1793 r. jako osada w powiecie radziejowskim znalazł się pod zaborem pruskim, w latach 1807–1815 był w departamencie bydgoskim Księstwa Warszawskiego, a później na mocy Ustawy Konstytucyjnej Królestwa Polskiego z 27 czerwca 1815 został włączony do województwa mazowieckiego Królestwa Polskiego, pozostając w powiecie radziejowskim obwodu kujawskiego.
Zabytkowa warzelnia soli w Ciechocinku
Po śmierci w 1810 roku ostatniego z Niemojewskich – Ksawerego – lokalne dobra przeszły w ręce jego córek – Barbarze i Ksawerze. Barbara wyszła za mąż za Józefa Zawadzkiego, a ten w 1823 sprzedał dwie włóki ziemi ze źródłami solankowymi Konstantemu Wolickiemu. Dwa lata później Wolicki przekazał nabyty majątek bezinteresownie Skarbowi Królestwa Polskiego. Na mocy kontraktu z 10 czerwca 1825 przejął na siebie obowiązek wybudowania na koszt Skarbu Królestwa warzelni soli. Zgodnie z treścią ukazu cara Mikołaja I z 10 października 1827 roku Skarb Królestwa wykupił od Józefa Zawadzkiego dobra ciechocińskie. Stało się tak dzięki intensywnym staraniom Stanisława Staszica i Ksawerego Druckiego-Lubeckiego. Pod tężnie, warzelnię i plantacje cierni wykupiono obszary należące do Słońska i Wołuszewa. W latach 1824-1829 wybudowano tężnie I i II, tężnia nr III powstała w 1859, które zaprojektował sprowadzony z Saksonii prof. Jakub Graff, natomiast w 1830 roku ukończono budowę warzelni. Z lat 1828–1829 pochodzi też pierwsza wzmianka o leczniczym działaniu tutejszych źródeł – przebywały tu dzieci Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego oraz rodzina Ludwika Platera. Te pierwsze odnotowane kąpiele miały się odbywać w starej oberży folwarcznej ulokowanej przy obecnej ulicy Józefa Bema 32. Nowym inwestycjom towarzyszył napływ mieszkańców. Statystyki za rok 1827 podają istnienie w Ciechocinku 10 domów zasiedlonych przez 91 osób, zaś w kolonii Ciechocinek 13 domów i odpowiednio 128 osób.
Wybuch powstania listopadowego przeszkodził w uruchomieniu warzelni. Wolicki, uznany za sprawą uczestnictwa w powstaniu za zdrajcę, przeniósł się do Francji, więc pełną eksploatację zakładu rozpoczęto w 1832 r. po powołaniu Banku Polskiego na jego nowego komisarycznego zarządcę. Od 1836 roku solanki zaczęto komercyjnie wykorzystywać do celów leczniczych. W miejscowej austerii rządowej położonej w obecnym Parku Zdrojowym oraz karczmie na Starym Ciechocinku zainstalowano po cztery miedziane wanny – powstał zalążek zakładu leczniczego i do Ciechocinka zaczęli przybywać kuracjusze. Tę datę przyjmuje się za oficjalne powstanie uzdrowiska w Ciechocinku.
W latach 1837–1842 Ciechocinek włączono do powiatu włocławskiego guberni warszawskiej. Pozostawał w niej aż do roku 1866, kiedy to przeniesiono go do powiatu nieszawskiego tej samej guberni.
Dostępność do uzdrowiska wzrosła po uzyskaniu w 1867 r. połączenia kolejowego. W 1869 wybudowano pierwszy dworzec kolejowy. W związku z ułatwioną od tamtego czasu komunikacją Ciechocinek nazywano niekiedy „przedmieściem Warszawy”.
Pod koniec XIX wieku Ciechocinek był największym uzdrowiskiem w Królestwie i jednym z najmodniejszych na ziemiach polskich.
I wojna światowa
Z chwilą wybuchu I wojny światowej ogłoszono stan wojenny, a 3 sierpnia 1914 przejął władzę Tymczasowy Komitet Bezpieczeństwa Publicznego mający za przewodniczącego dra L. Lorentowicza. We wrześniu 1915 Ciechocinek został zajęty przez wojska niemieckie i austriackie. Decyzją z 23 marca 1916 osadę włączono do powiatu włocławskiego Generał-Gubernatorstwa warszawskiego. 11 listopada 1916 reskryptem szefa administracji Generał-Gubernatorstwa nadano zaś osadzie prawa miejskie. Miasto przybrało charakter wojskowego uzdrowiska i szpitala polowego zarazem, a lata wojny doprowadziły do dewastacji i rozkradzenia mienia.
II RP
4 lutego 1919 dekret Rządu Polskiego „O zarządzie miejskim” potwierdził prawa miejskie dla Ciechocinka. W latach międzywojennych nastąpił dalszy rozwój i rozbudowa uzdrowiska, między innymi odwiercono pierwszą cieplicę. W 1939 r. miasto liczyło 5200 mieszkańców.
Okupacja niemiecka
1 września 1939 zorganizowano w Ciechocinku Szpital Wojskowy nr 801 obliczony na 120 łóżek, który działał od rozpoczęcia działań wojennych aż do ewakuacji 8 i 9 września. 12 września miasto zostało zajęte przez brygadę „Netze” Wehrmachtu pod dowództwem generała majora Eccarta Freiherra von Gablenza, wspomagane przez oddziały operacyjne służby bezpieczeństwa Einsatzkommando I z Einsatzgruppe III. Tego samego dnia doszło w mieście do pierwszych aresztowań i zabójstw. Niemieckie oddziały zamordowały 20 rannych żołnierzy Armii „Pomorze” i opiekującą się nimi pielęgniarkę oraz trzech przypadkowo wybranych w mieście cywili. Do 26 września władza w mieście należała do komendantury wojskowej. Za organizację niemieckiej administracji cywilnej odpowiedzialny był szef zarządu administracji cywilnej przy dowództwie 4 Armii Wehrmachtu, SS-Oberführer Fritz Hermann. Osoby, którym nadawano stanowiska, rekrutowały się z szeregów Selbstschutzu, na czele którego w mieście stał Gustaw Tober – podległy dowódcy na powiat SS-Sturmbannführerowi Leo Ostuf Patinie. Pierwszym burmistrzem okupowanego miasta został na kilka dni kowal ze Słońska – Fryderyk Elgert, a po nim nauczyciel Otto Leschner, dyrektorem uzdrowiska zaś Stefan Adam.
26 października na mocy decyzji Hitlera z 8 października Ciechocinek został wraz z całym powiatem nieszawskim włączony do rejencji inowrocławskiej Kraju Warty. 22 grudnia zmieniono nazwę miasta na Hermannsbad i uczyniono stolicą powiatu z władzami powiatowymi rezydującymi w Aleksandrowie Kujawskim. 1 czerwca 1940 rozpoczął się pierwszy sezon kuracyjny w Hermannsbad – z zabiegów mogli korzystać wyłącznie obywatele niemieccy. W II połowie 1940 roku nowym burmistrzem został dyrektor uzdrowiska Reichsdeutsch Willy Scholz. Po nim rządzili tu jeszcze Mohrlock i od roku 1943 – Lindenberg.
Równolegle do prowadzonych na terenie Ciechocinka akcji eksterminacji i wysiedleń zmierzających do utworzenia z uzdrowiska „wzorcowego niemieckiego miasta” otoczonego „odwiecznie niemieckimi wsiami osadników” zawiązywały się lokalne grupy oporu, w których działalność zaangażowanych było ok. 100 osób. Najwcześniej, bo jeszcze w 1939 powstały lokalne agendy Komendy Obrońców Pokoju i Polskiej Organizacji Zbrojnej „Znak”, w kolejnym roku Kujawskiego Związku Polityczno-Literackiego i Narodowej Organizacji Wojskowej. Na przełomie 1940 i 1941 powstał rejon ZWZ-AK Ciechocinek, krypt. „Cerelis”, „N-0-115”. Od 1941 działały Organizacja Wojskowa Związek Jaszczurczy oraz Szare Szeregi. W 1942 zorganizowano Wojskową Służbę Kobiet.
Zamieszkałych w Ciechocinku ok. 700 Żydów, Niemcy zamknęli w getcie, część z nich wysiedlili w 1940 do Generalnego Gubernatorstwa a pozostałych wymordowali w obozie zagłady Kulmhof w Chełmnie nad Nerem. Szacunkowe i niepełne obliczenia dotyczące natomiast polskich ofiar (grudzień 1945) zamykają się w liczbie 35. Polacy byli pozbawieni mienia i sukcesywnie wysiedlani przez Niemców w głąb Rzeszy na roboty przymusowe. W ich miejsce sprowadzono ok. 1000 Niemców z krajów nadbałtyckich, Besarabii, Wołynia, Generalnego Gubernatorstwa oraz z obszaru samej Rzeszy[26]. Wraz z postępującymi klęskami wojsk niemieckich miasto z uzdrowiska przemieniało się w wojskowy szpital, a okres niemieckiej ewakuacji przypłaciło dewastacją i grabieżą mienia. Niemcy opuścili Ciechocinek między 18 a 20 stycznia 1945. 19 stycznia podpalili magazyny żywnościowe w warzelni soli, dworcu kolejowym, budynku przy dworcu oraz Łazienki nr 2, „Świteziankę” i „Warszawiankę”.
Miasto zostało wyzwolone 23 stycznia 1945 roku przez oddziały 125 korpusu armijnego 47 armii I Frontu Białoruskiego. W wyzwalaniu Ciechocinka brała również udział 3 dywizja piechoty im. Romualda Traugutta (po wojnie poległym w wyzwalania miasta wzniesiono Pomnik Braterstwa Broni na pl. Gdańskim.
Czasy PRL
Po wkroczeniu Sowietów władzę przejęła radziecka Komenda Miasta z porucznikiem Mordowcewem jako jej przewodniczącym. Utworzono punkt zborny dla powracających przymusowych robotników oraz jeńców wojennych, wśród których przeważali obywatele ZSRR. Punkt istniał do 25 lipca 1945, ale Sowieci zatrzymali niektóre obiekty do marca 1946, a wojskowi zarządzali poniemieckimi majątkami aż do 1950 roku. Część zasiedlających okolice Niemców nie ewakuowała się przed inwazją sowiecką – zostali oni skierowani do prac przymusowych, a następnie skoncentrowani w obozie w Potulicach, gdzie wielu z nich nie doczekawszy się przesiedlenia poniosło śmierć. Po odzyskaniu niepodległości Ciechocinek wszedł w obszar powiatu nieszawskiego, w 1948 roku decyzją Rady Ministrów przemianowanego na aleksandrowski, wchodzącego w skład województwa pomorskiego. W latach 1950–1975 r. Ciechocinek był w województwie bydgoskim. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa włocławskiego. Statystyki za rok 1946 podawały liczbę 4130 mieszkańców Ciechocinka.
7 lutego 1945 wybrano Radę Miejską. Pierwszym powojennym burmistrzem został działacz PPS Adam Drużyński, zaś przewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej inny członek PPS – Beniamin Kościelecki. Później coraz wyraźniej zaznaczała się dominacja PPR.
Pierwszy powojenny sezon kuracyjny rozpoczął się 20 maja 1945, a zamknął 31 października. Dyrektorem Państwowego Zakładu Zdrojowego został Jan Hajduk, a lekarzem uzdrowiskowym Bolesław Janczewski. Reaktywowano Komisję Zdrojową (rozwiązaną w 1967, kiedy to jej funkcje przejęło miasto i PPUC). Z zabiegów skorzystało 2600 osób. Miasto dysponowało 2425 łóżkami w 62 obiektach. Od 1954 roku pozostawano przy nazwie Przedsiębiorstwo Państwowe Uzdrowisko Ciechocinek. Od roku 1955 datuje się boom budownictwa sanatoryjnego – do roku 1989 zbudowano 5 szpitali uzdrowiskowych, 21 sanatoriów, 1 prewentorium, 1 dom wczasów leczniczych.
W 1974 roku miasto podłączono do sieci gazowej.
III RP
Pierwsze wolne wybory samorządowe 27 maja 1990 przyniosły zwycięstwo miejskiemu Komitetowi Obywatelskiemu „Solidarność”. Przewodniczącą Rady Miejskiej została lekarz Maria Wronka, a burmistrzem – Andrzej Soborski.
5 listopada 1994 z ulicy Zdrojowej 11 rozpoczęło nadawanie lokalne Radio Las Vegas, które działało na obszarze Ciechocinka i okolic. Właścicielem radia był lokalny biznesmen Janusz Ceglewski. Program nadawany był na częstotliwości 69,83 MHz (pasmo OIRT), a od 2000 z wieży ciśnień na częstotliwości 92,8 MHz. Radio emitowało głównie utwory disco polo, słynęło też z organizacji pikników rodzinnych. Z przyczyn finansowych stacja została sprzedana spółce medialnej Ad.Point i 16 czerwca 2002 zaprzestała nadawania, po czym została przekształcona w Radio Brawo, emitujące glównie przeboje z poprzednich dekad[30]. 1 czerwca 2006 r. Radio Brawo zostało przyłączone do sieci katolickich rozgłośni Radia Plus, zaś rok później studio i nadajnik przeniesiono do Torunia.
Powodzie nawiedzające Ciechocinek stanowiły przez wieki ważną przeszkodę w jego egzystencji i rozbudowie. Dla przeciwdziałania skutkom powodzi i celem umożliwienia dalszych inwestycji usypano w 1872 roku pierwszy w Ciechocinku wał przeciwpowodziowy długości 6500 m. Drugi i trzeci usypano od strony Bruków Wołuszewskich na długość po 550 m każdy. Czwarty, pełniący funkcję wału wewnętrznego, powstał od strony ul. Warzelnianej w 1896 roku. Jednak niedopatrzenia przy budowie i eksploatacji spowodowały, że wały nie spełniły swojego zadania podczas powodzi w latach 1888, 1889, 1891.
Katastrofalna powódź 1924 roku zniszczyła m.in. parter budynku Siedmioklasowej Szkoły Powszechnej przy ówczesnej ul. Toruńskiej. Spowodowała znaczące straty w urządzeniach leczniczych i zniweczyła wiele inwestycji z lat 1919-1924. W latach 1924-1925 odremontowano, podniesiono i poszerzono wał ochronny oraz przeprowadzono wielką akcję melioracyjną terenów Ciechocinka według projektów prof. Nadolskiego oraz prof. K. Milicera.
W latach 1963–1970 wybudowano Elektrownię Wodną we Włocławku. Pełni ona również funkcję zbiornika retencyjnego chroniącego Ciechocinek przed powodziami.
[Wikipedia]
